Het gaat hierbij om systeemdenken. Het is een benadering die tracht overzicht van het geheel te behouden, in plaats van zich te concentreren op afzonderlijke onderdelen. Bij de ontwikkeling zoek je naar vaste patronen in het bouwproces om die waar nodig te doorbreken met een blijvende oplossing in plaats van probleemoplossend te handelen. Het is integraal, strategisch en tactisch van aard om aan te kunnen geven wáár in het proces men staat, welke impact je wil maken, welke handelings-perspectieven er zijn, welke rol en verantwoordelijkheid met moreel kompas men wil nemen, welke attitude men heeft, waar hun producten (in verschillende levensfases) zich bevinden, hoe deze te demonteren zijn en gereed zijn voor adaptatie in de keten. Bij het bouwwaardenmodel ligt de focus op drie fases gezien vanuit de rolhouders in het integrale model. We kunnen hier de focus op grondstoffen, product of ontwerp onderscheiden. Het model lijkt linksonder te starten omdat we spreken van waardetoevoeging, preventie en waardebehoud. Echter als je het bouwwaardemodel goed doorgrond gaat het om het ontwerpen van de behoefte van de gebruiker en de rolhouders die je daar voor nodig hebt. Juist de benadering vanuit de rolhouders maakt dit model uniek en staat los van de duurzaamheidstools die nu of in de toekomst ontwikkeld worden. Hoewel je o.a. de 10-R’en, de lagenstructuur van Stewart Brand en de adaptiviteitsprincipe van Schmidt er eenvoudig uit kan lezen.